Podstawą występowania choroby Parkinsona jest pierwotny proces zwyrodnieniowy komórek odpowiedzialnych za produkcję dopaminy w części zbitej istoty czarnej mózgu, który postępuje wraz z upływem czasu. Jest to jedna z chorób zaliczanych do neurodegeneracyjnych chorób układu pozapiramidowego. Początki choroby nie są specyficzne. Pojawia się niezgrabność w ruchach, łatwe zmęczenie, osłabienie i spowolnienie ruchowe. Zdarza się, że na te objawy chorzy zaczynają zwracać uwagę dopiero po pewnym czasie, gdy niesprawność i niesamodzielność postępują, lub tłumaczą te dolegliwości starszym wiekiem bądź zmianami reumatycznymi.

Dopamina to jeden z neuroprzekaźników ośrodkowego układu nerwowego, który działa zarówno w układzie nerwowym ośrodkowym, jak i obwodowym, przy czym wpływa na koordynację i napięcie mięśni, oddziałuje na układ limbiczny poprzez kontrolę procesów emocjonalnych i psychicznych. Dopamina sprawia, że jesteśmy w pełni życia i zwiększa motywację, dostarcza także poczucia szczęścia. Duże znaczenie przy zwiększeniu jej poziomu ma dieta, wzbogacona w dużą ilość owoców oraz warzyw, będących źródłem przeciwutleniaczy. Zaleca się więc rezygnację z ciężkostrawnych, tłustych potraw, unikanie słodyczy oraz produktów z dużą ilością cukru, ograniczenie kawy i alkoholu, natomiast do diety warto wdrożyć jagody, śliwki, truskawki, czy też czerwoną fasolę, a nawet ziarna słonecznika i migdałów, które również wpływają na wzrost poziomu dopaminy. Dostępne są na rynku również specjalne suplementy diety, które zawierają aminokwasy zwiększające poziom dopaminy.

Choroba parkinsona częściej pojawia się u mężczyzn niż u kobiet. Zwykle występuje u osób powyżej 50-go roku życia, rzadziej u osób młodych. Jej przyczyny nie są znane, choć w przypadku jej rodzinnego występowania oraz u osób w młodym wieku stwierdza się za przyczynę genetyczne mutacje. Badania epidemiologiczne wykazały, że wpływ mogą mieć czynniki środowiskowe typu zanieczyszczenie powietrza pestycydami, uraz, neuroleptyki, stres oksydacyjny czy wzrost ilości żelaza w istocie czarnej.

Spośród głównych objawów choroby Parkinsona można wyróżnić drżenie spoczynkowe, bradykinezję i sztywność mięśni. Drżenie spoczynkowe początkowo dotyczy tylko jednej z górnych kończyn - zwykle dłoni, której palce wykonują ruchy toczenia pigułek - natomiast z czasem dolegliwość poszerza się do pozostałych kończyn oraz głowy. Ruchy pojawiają się w spoczynku, zanikają podczas snu i słabną podczas ruchu. Pod wpływem zmęczenia, stresu lub niskich temperatur wzmagają się. Bradykinezja natomiast to ruchowe spowolnienie czy też brak ruchomości mięśni, które stanowią o wyrazie twarzy chorego, mięśni połykania, mięśni, które uczestniczą w procesie żucia, mięśni mowy, mięśni tułowia, oraz kończyn. Twarz chorego często wydaje się “pokerowa”, bez mimiki. Mogą pojawić się u niego zaburzenia połykania - chory przełyka wolniej i rzadziej, dłużej spożywa posiłki oraz wybiera je częściej w formie płynnej, niż stałej. Istnieje ryzyko wystąpienia u niego zachłystowego zapalenia płuc oraz zadławienia. Mowa chorego traci intonację i staje się coraz cichsza i mniej wyraźna. Chorzy często cierpią na ślinotok, szczególnie w nocy, gdy nadmiar śliny wycieka z kącika ust. Suchość w ustach pojawia się rzadko. Ostatnim głównym objawem jest sztywność mięśni, która występuje w mięśniach tułowia, kończyn oraz zginaczy karku i jest przyczyną przygarbionej postawy ciała, którą przyjmuje chory.

Chory zwykle powłóczy nogami i chodzi wolno, drobnymi krokami. Zdarza się, że niezamierzenie przyspiesza i nagle zaczyna biec, aby uniknąć upadków, do których ma skłonność. U niektórych pojawia się tzw. freezing, czyli zamrożenie, zastyganie podczas wykonywanego ruchu (zostaje on nagle przerwany). Zwykle ma to miejsce spontanicznie przed przeszkodą, w wąskich pomieszczeniach bądź w przypadku wychodzenia na otwartą przestrzeń. Wolniej i trudniej choremu unieść pozycję z leżącej i siedzącej oraz ruszyć się z miejsca, czy też samodzielnie ubrać. Inne czynności codzienne również sprawiają mu trudność. U chorego może pojawić się zwiększona potliwość skóry, łojotok, zaparcia, częstomocz i nietrzymanie moczu, osteoporoza, spadek masy ciała, nykturia i zaburzenia ruchomości gałek ocznych. Wśród 30% chorych pojawiają się objawy depresji, otępienie lub demencja, czy też polekowe stany splątania.

W leczeniu choroby Parkinsona, za najskuteczniejsze uważa się preparaty lewodopy. Ich długotrwałe podawanie wywołuje u połowy pacjentów zaburzenia motoryczne, takie jak ruchy mimowolne oraz szereg dodatkowych objawów ubocznych np. zaburzenia snu, świadomości, zaparcia czy suchość śluzówek. W przypadku, gdy farmakologiczne leczenie jest nieskuteczne, rozpatrywana jest interwencja neurochirurgiczna, której przykładem jest wszczepienie elektrody połączonej przewodem poprowadzonym pod skórą z generatorem impulsów elektrycznych, aby ta stale stymulowała struktury głębokie mózgu. Generator impulsów elektrycznych wszczepiany jest zwykle pod skórę poniżej obojczyka i jest programowany przez specjalistę. Pacjent ma możliwość samodzielnie go włączyć i wyłączyć za pomocą pilota. Specjalista okresowo kontroluje oprogramowanie i zmienia je, adekwatnie do postępów choroby i stosowanych leków. Kwalifikacja pacjenta do interwencji chirurgicznej następuje po wykluczeniu innych schorzeń pozapiramidowych oraz nasilonej postaci depresji i otępienia. Po wykonaniu badania obrazowego rezonansem magnetycznym i uzyskaniu pozytywnego wyniku testu L-DOPY. Przed leczeniem operacyjnym, czas trwania choroby powinien wynosić minimum 5 lat.